Семантиката е дел од лингвистиката што се занимава со значењето на зборовите и нивната функција во реченицата. Генерално гледано, семантиката е гранка на лингвистиката која го проучува означеното. Зборот семантика бил измислен кон крајот на XX век од страна на францускиот лингвист Мишел Бреал, авторот на првиот семантички трактат.

Семантиката има повеќе предмети на проучување :

значењето на сложените зборови,

односите на значење меѓу зборовите (односи на хомонимија, синонимија, антонимија, полисемија, хиперонимија, хипонимија, итн.),

дистрибуција на актантите во склоп на некој исказ,

условите на вистинитост на некој исказ,

критичка анализа на дискурсот,

прагматика, кога истата се смета за гранка на семантиката.

Терминот семантика се користи како опозиција на оној термин синтакса во проучувањето на програмските јазици во информатиката, заради која таа беше развиена на формален начин (види семантика на програмските јазици). Меѓу семантиката и синтаксата постои истиот однос како меѓу основата и формата.